Struktura czasowa szkolenia sportowego ujmuje trening w cykle różnej długości. Reguluje ona rozkład pracy w czasie, w jej ramach umieszcza się zadania dotyczące kształtowania składowych stanu wytrenowania (m.in. Raczek 1991, Bora 2007). Układ rocznego cyklu treningowego, ma charakter fazowy. Sprzyja on wzrastaniu, utrzymaniu, a następnie czasowemu obniżaniu tzw. formy sportowej (Naglak 1999). Wyróżnia się w nim trzy okresy: • przygotowawczy (budowanie formy sportowej) • startowy (zachowanie i stabilizacja formy sportowej) • przejściowy (całkowite wyleczenie kontuzji oraz czynny wypoczynek) Okres przejściowy - jest następstwem dwóch poprzednich okresów szkolenia sportowego. Czas ten przeznaczony powinien być na całkowite wyleczenie wszelkich urazów oraz regenerację fizyczną i psychiczną. Aktywność fizyczna ukierunkowana jest głównie na kształtowanie sprawności ogólnej zawodnika. Ponadto czas ich trwania również nie jest zbyt długi. W przypadku prawidłowego szkolenia sportowego okres ten powinien dzielić się na dwie części. czynnego wypoczynku - stosuje się tu różnorodne ćwiczenia, znacznie odbiegające od prezentowanej konkurencji/dyscypliny sportowej. Powinny one mieć głównie charakter ogólnorozwojowy. Objętość i intensywność tego typu zajęć jest niewielka. Poza odnową aparatu ruchu musi nastąpić także wypoczynek psychiczny. W tym czasie wskazane są również zabiegi odnowy biologicznej, czy zajęcia na pływalni. Nie zawsze istnieje możliwość korzystania z pływalni, czy innych akwenów wodnych. Wtedy możemy korzystać z coraz bardziej dostępnych i popularnych zabiegów odnowy biologicznej (np. hydromasaży), które odbywają się w środowisku wodnym. Należy podkreślić, że mają one znaczący wpływ na stan psychofizyczny zawodnika w tym okresie szkolenia sportowego. przygotowania do treningu - dochodzi do zwiększenia objętości stosowanych ćwiczeń i dalsze ukierunkowanie organizmu na wysiłek o charakterze wszechstronnym. Wskazane jest również pływanie, ze względu na inny charakter pracy treningowej. Na zakończenie tej części okresu przejściowego, zawodnik powinien być w pełni przygotowany do względem fizycznym i psychicznym do podjęcia przygotowań do następnego sezonu. Niestety tak ważny, szczególnie dla młodych zawodników, okres szkolenia sportowego, często traktowany bywa marginalnie przez wielu zawodników i trenerów. Wielokrotnie zdarza się, że zawodnik odpoczywa, ale w sposób bierny (uwaga ta nie dotyczy przypadków leczenia kontuzji). Nie jest wskazany tego typu odpoczynek ze względu na konieczność rozpoczęcia następnego okresu szkoleniowego z wyższego poziomu przygotowań niż miało to miejsce na początku poprzedniego sezonu. Niestety również często, w okresie przejściowym, zawodnik usiłuje „nadrobić” braki z poprzednich okresów treningowych (Bora 2008). Efekt jest taki, że następuje zmęczenie fizyczne i psychiczne organizmu. Dochodzi do przeciążeń aparatu ruchu młodych sportowców i kontuzji. Aby do tego nie doprowadzić należy odpowiednio zaplanować i zrealizować tę część rocznego procesu treningu.   dr Piotr Bora *Piśmiennictwo dostępne u autora opracowania